Hallo Brazilië
Blijf op de hoogte en volg Jan
12 Augustus 2014 | Brazilië, Paraguaçu Paulista
Zo. Eerste weekje Brazilië zit er bijna op. Ik ben bijna van een rots geflikkerd, heb ingebroken in een huis, heb tijdens schooltijd gechurascu'd (bbq) en heb al wel meegemaakt dat Brazilië toch echt net wat anders is dan Nederland.
Ik kwam woensdag 9 uur s’avonds Braziliaanse tijd aan op Sao Paolo. Daar werd ik opgewacht door Paolo, een Braziliaanse vriend van mijn moeder. Helaas was het zonder bordje met mijn naam en helium ballon maar je kan niet alles hebben. Vanaf het vliegveld was het ongeveer een half uurtje rijden, over een drukke 10 baanse enkel richting verkeer weg, naar het appartement van Paolo. Hierna ging ik direct samen Paolo, moeder en 3 dochters eten bij de burger tent om de hoek waar je een hamburger met daarop alleen maar 3 verschillende lagen met vlees geserveerd krijgt.
De volgende dag stonden Gustavo (mijn host broer), zijn vader die allebei een vriend hadden meegenomen voor de ingang van het appartement en kon de 5 uur durende reis van Sao Paolo naar Paraguacu Paulista beginnen. Van het gezelschap van 4 kon eigenlijk alleen mijn host broer engels hij fungeerde dus ook voornamelijk als tolk. Onderweg zijn we 2 keer gestopt, 1 keer om in een soort van winkelcentrum langs de weg te gaan eten (3 stukken vlees, frieten en rijst in een kaassaus) de tweede keer stopten we nadat we door een klein dorpje waren gereden bij een steile alleenstaande rots. Hier zag ik voor het eerst echt de Braziliaanse natuur, toen we uit de jeep stapte vloog er net een toekan voorbij en onderweg naar boven viel ik bijna naar beneden omdat er een zwarte gier 2 meter van me vandaan van zijn nest weg vloog.
Rond 9 uur kwamen we in Paraguacu Paulista aan, de stad heeft ongeveer 40.000 inwoners maar is voor het gevoel is het veel kleiner. De stad is verdeeld in huizenblokken waar een "weg" omheen loopt de weg zit echter zo vol met gaten en verzakkingen dat over een rotsig bergpad rijden in een auto zonder vering waarschijnlijk nog comfortabeler is. Elk huis is omringd door een hek en een klein tuintje en alle winkelpanden zien er uit of ze al 50 jaar niet onderhouden zijn. Dit allemaal neemt niet weg dat er een hele gezellige en goede sfeer hangt. Overal waar je kijkt zijn mensen op de straat of het nou dag of nacht is. Het lijkt in dat opzicht misschien een beetje op New York "the city that never sleeps" het enige verschil is dat daar de mensen allemaal echt ergens naartoe moeten en dat ze in Paraguacu Paulista eigenlijk nooit ergens heen lijken te hoeven. We stopten eerst bij het huis van de vader van Gustave die boven zijn eigen kapperszaak woont. Tegenover het huis is de 'motoclub' waar Gustavo zijn vader lid van is, hier waren ze net klaar met een churrasco die ze half op straat hadden gehouden en werd mij meteen een biertje aangeboden die ik helaas moest weigeren. Aangekomen bij het appartement van Gustavo zijn moeder wat in een appartementen complex van 6 appartementen zit hier aangekomen realiseer ik dat douchen eigenlijk levensgevaarlijk is. De douche is elektrisch... er lopen vanuit de muur meerdere elektriciteitsdraden naar de douchekop die een ratelend geluid maakt als je hem aanzet. Gustavo stelde me gelukkig gerust dat dit niet echt gevaarlijk is en dat maar eens in de paar maanden de douchekop ontploft vanwege het doorbranden van het gloeidraad. Dit zou volgens hem geen brandplekken achterlaten, dus ik was wel gerustgesteld. Wat ik niet wist is dat in Brazilië de scholen beginnen om 10 over 7 s'ochtends en dat maakte me eigenlijk oncomfortabel dan het mogelijk ontploffen van de douche.
Volgende ochtend (klein uurtje te laat) voor de eerste dag naar school. We begonnen met geschiedenis in het Portugees natuurlijk. Ik versta er nog helemaal niks van maar ik moet toegeven dat Braziliaanse leraren en leraressen tamelijk enthousiast les geven. Maar ik zat de eerste anderhalf uur dus lekker niks te doen opgevouwen in zo een stoeltje die een tafeltje op de armleuning heeft zitten en die at random door de klas staan verdeeld. De eerste pauze duurt 10 minuten en ik ben in tien minuten volgens mij nog nooit zoveel aangestaard (ik steek denk ik wel een flinke meter uit boven de gemiddelde Braziliaan). Iedereen is echter wel heel erg open en iedereen probeert met me te praten, dat niet zo gaat gezien het feit dat er niemand Engels praat. De volgende les was wiskunde maar na 20 minuutjes stond ineens iedereen op, dus ik vroeg wat we gingen doen en toen bleek het dat we naar het huis van een klasgenoot gingen om te bbq'en... Half uurtje later kreeg ik een stuk vlees aangeboden die mijn wiskunde leraar net op de bbq had klaargemaakt. Nadat de leraar iedereen op de bbq opgetilt had en in het zwembad had gegooid ging iedereen naar huis, zo zou ik ook wel school in Nederland willen hebben.
Volgende dag gaan lunchen bij de opa en oma van Gustavo in een naburig dorpje voor zijn vertrek op zondag. Zoals kennelijk gewoonlijk was er weer genoeg eten om de halve buurt voor een maand van eten te voorzien. Natuurlijk wel even alles proberen dus ik denk dat als het zo doorgaat dat ik tegen volgende week nieuwe broeken moet gaan kopen. De rest van de dag vooral rondgehangen met Gustavo en zijn vader, 3 uur in de winkel van een vriend van hem, uurtje bij een tankstation 10 minuten buiten de stad en daarna weer 2 uur voor de hamburgertent naast de deur.
Dan was daar de dag van Gustavo zijn vertrek, voor mij betekende dit dat ik alvast naar mijn 2e gastgezin ga omdat ze daar 2 zoons hebben en Engels kunnen spreken terwijl de moeder van Gustavo dat niet kan. Dit gezin is ook weer fantastisch aardig en ik werd weer met open armen verwelkomt.
Nou dat was het wel zo een beetje voor zover... ik hoop dat dit de goede manier is om een blog bij te houden ik zal ook wat fotootjes posten.
Ohja dat inbreken klinkt spannender dan het is want bij een filmavond bij een klasgenoot hadden we onszelf buitengesloten dus hebben we een deur open moeten trappen.
De groeten uit Brazilië in de winter(30 graden).
Ik kwam woensdag 9 uur s’avonds Braziliaanse tijd aan op Sao Paolo. Daar werd ik opgewacht door Paolo, een Braziliaanse vriend van mijn moeder. Helaas was het zonder bordje met mijn naam en helium ballon maar je kan niet alles hebben. Vanaf het vliegveld was het ongeveer een half uurtje rijden, over een drukke 10 baanse enkel richting verkeer weg, naar het appartement van Paolo. Hierna ging ik direct samen Paolo, moeder en 3 dochters eten bij de burger tent om de hoek waar je een hamburger met daarop alleen maar 3 verschillende lagen met vlees geserveerd krijgt.
De volgende dag stonden Gustavo (mijn host broer), zijn vader die allebei een vriend hadden meegenomen voor de ingang van het appartement en kon de 5 uur durende reis van Sao Paolo naar Paraguacu Paulista beginnen. Van het gezelschap van 4 kon eigenlijk alleen mijn host broer engels hij fungeerde dus ook voornamelijk als tolk. Onderweg zijn we 2 keer gestopt, 1 keer om in een soort van winkelcentrum langs de weg te gaan eten (3 stukken vlees, frieten en rijst in een kaassaus) de tweede keer stopten we nadat we door een klein dorpje waren gereden bij een steile alleenstaande rots. Hier zag ik voor het eerst echt de Braziliaanse natuur, toen we uit de jeep stapte vloog er net een toekan voorbij en onderweg naar boven viel ik bijna naar beneden omdat er een zwarte gier 2 meter van me vandaan van zijn nest weg vloog.
Rond 9 uur kwamen we in Paraguacu Paulista aan, de stad heeft ongeveer 40.000 inwoners maar is voor het gevoel is het veel kleiner. De stad is verdeeld in huizenblokken waar een "weg" omheen loopt de weg zit echter zo vol met gaten en verzakkingen dat over een rotsig bergpad rijden in een auto zonder vering waarschijnlijk nog comfortabeler is. Elk huis is omringd door een hek en een klein tuintje en alle winkelpanden zien er uit of ze al 50 jaar niet onderhouden zijn. Dit allemaal neemt niet weg dat er een hele gezellige en goede sfeer hangt. Overal waar je kijkt zijn mensen op de straat of het nou dag of nacht is. Het lijkt in dat opzicht misschien een beetje op New York "the city that never sleeps" het enige verschil is dat daar de mensen allemaal echt ergens naartoe moeten en dat ze in Paraguacu Paulista eigenlijk nooit ergens heen lijken te hoeven. We stopten eerst bij het huis van de vader van Gustave die boven zijn eigen kapperszaak woont. Tegenover het huis is de 'motoclub' waar Gustavo zijn vader lid van is, hier waren ze net klaar met een churrasco die ze half op straat hadden gehouden en werd mij meteen een biertje aangeboden die ik helaas moest weigeren. Aangekomen bij het appartement van Gustavo zijn moeder wat in een appartementen complex van 6 appartementen zit hier aangekomen realiseer ik dat douchen eigenlijk levensgevaarlijk is. De douche is elektrisch... er lopen vanuit de muur meerdere elektriciteitsdraden naar de douchekop die een ratelend geluid maakt als je hem aanzet. Gustavo stelde me gelukkig gerust dat dit niet echt gevaarlijk is en dat maar eens in de paar maanden de douchekop ontploft vanwege het doorbranden van het gloeidraad. Dit zou volgens hem geen brandplekken achterlaten, dus ik was wel gerustgesteld. Wat ik niet wist is dat in Brazilië de scholen beginnen om 10 over 7 s'ochtends en dat maakte me eigenlijk oncomfortabel dan het mogelijk ontploffen van de douche.
Volgende ochtend (klein uurtje te laat) voor de eerste dag naar school. We begonnen met geschiedenis in het Portugees natuurlijk. Ik versta er nog helemaal niks van maar ik moet toegeven dat Braziliaanse leraren en leraressen tamelijk enthousiast les geven. Maar ik zat de eerste anderhalf uur dus lekker niks te doen opgevouwen in zo een stoeltje die een tafeltje op de armleuning heeft zitten en die at random door de klas staan verdeeld. De eerste pauze duurt 10 minuten en ik ben in tien minuten volgens mij nog nooit zoveel aangestaard (ik steek denk ik wel een flinke meter uit boven de gemiddelde Braziliaan). Iedereen is echter wel heel erg open en iedereen probeert met me te praten, dat niet zo gaat gezien het feit dat er niemand Engels praat. De volgende les was wiskunde maar na 20 minuutjes stond ineens iedereen op, dus ik vroeg wat we gingen doen en toen bleek het dat we naar het huis van een klasgenoot gingen om te bbq'en... Half uurtje later kreeg ik een stuk vlees aangeboden die mijn wiskunde leraar net op de bbq had klaargemaakt. Nadat de leraar iedereen op de bbq opgetilt had en in het zwembad had gegooid ging iedereen naar huis, zo zou ik ook wel school in Nederland willen hebben.
Volgende dag gaan lunchen bij de opa en oma van Gustavo in een naburig dorpje voor zijn vertrek op zondag. Zoals kennelijk gewoonlijk was er weer genoeg eten om de halve buurt voor een maand van eten te voorzien. Natuurlijk wel even alles proberen dus ik denk dat als het zo doorgaat dat ik tegen volgende week nieuwe broeken moet gaan kopen. De rest van de dag vooral rondgehangen met Gustavo en zijn vader, 3 uur in de winkel van een vriend van hem, uurtje bij een tankstation 10 minuten buiten de stad en daarna weer 2 uur voor de hamburgertent naast de deur.
Dan was daar de dag van Gustavo zijn vertrek, voor mij betekende dit dat ik alvast naar mijn 2e gastgezin ga omdat ze daar 2 zoons hebben en Engels kunnen spreken terwijl de moeder van Gustavo dat niet kan. Dit gezin is ook weer fantastisch aardig en ik werd weer met open armen verwelkomt.
Nou dat was het wel zo een beetje voor zover... ik hoop dat dit de goede manier is om een blog bij te houden ik zal ook wat fotootjes posten.
Ohja dat inbreken klinkt spannender dan het is want bij een filmavond bij een klasgenoot hadden we onszelf buitengesloten dus hebben we een deur open moeten trappen.
De groeten uit Brazilië in de winter(30 graden).
-
12 Augustus 2014 - 09:27
Rob Van Roozendaal:
Mooi verslag Jan ook al begrijp ik niet alles. Je gaat weg bij Gustavo en dus naar jouw definitieve adres?
Groet, Rob -
12 Augustus 2014 - 09:54
Lizz:
☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️☀️ -
12 Augustus 2014 - 11:24
Oma:
Gaaf verslag Jan. -
12 Augustus 2014 - 11:42
Virginie:
Heerlijk verslag Jan! leest lekker weg. Geniet! liefs, je moeder. -
12 Augustus 2014 - 12:27
Evert:
Super mooi geschreven Johnny! Dikke Kus, je kleine mini zusjee ;) -
12 Augustus 2014 - 16:05
Opa En Oma Van Dooren:
Hartelijk gelachen om je belevenissen! er is behalve vlees ook lekker fruit in Brazilie (hint). succes! oma ( vD) -
12 Augustus 2014 - 17:04
Yoland Van Der Peijl:
Genoten van je verslag Jan!
Blijf je volgen hoor!
Enjoy!
Groetjes Yoland -
12 Augustus 2014 - 21:37
Meta:
Goed begin Jan , heb genoten van je verslag. Kijk met veel plezier uit naar de volgende. Gr de Heideroosjes -
13 Augustus 2014 - 21:07
Lien:
Goeie pot, Jansen. Geniet!!!
Blijf schrijven; heerlijk verhaal!
Dikke kussen en veel liefs, ook van Robjemoss.
Lien. -
15 Augustus 2014 - 02:04
Jan:
Bedankt voor alle leuke reacties! Ik zal er binnenkort weer 1 schrijven! -
30 Augustus 2014 - 10:06
Tante San:
Wat leuk om over jouw avonturen te lezen? Ben je zo druk of is het zo saai dat je niets meer te melden hebt? Of geen WiFi, dat kan natuurlijk ook -
30 Augustus 2014 - 10:08
Tante San:
? moet natuurlijk een ! zijn -
02 September 2014 - 22:13
Jezus:
1234 we wachten al zo lang
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
